Dear
Charo,
Walong
taong gulang ako ng namatay ang aking ina dahil sa panganganak sa kambal naming
kapatid. Kahit na wala na siya, masaya kaming namumuhay kasama ang aking 3
kapatid sa simple at payak namin tirahan sa La Granha, La Carlota, Negros Occ.
Ang
aking tatay ay isang magsasaka. Natatandaan
ako na dinadalhan ko sya ng tanghali sa bukid. Siya ay napasipag kaya kami ay
nagkaron ng mga kalupaan. Si Cerila at Magdalena ay ang aking mga nakakatandang
kapatid. Si Ramon ang kaisa-isa at bunso naming lalaki. Mahilig kaming mag laro
ng tumbang preso sa tubuhan. Si Cerila ay ang aking kapatid na hindi masyadong
kasundo.
Isang hapon, dumating ang aking tiyahin na
si Segundina. Siya ang aking tiya na balik balik na sa Maynila. Madalas niyang
ikwento noon sa amin kung gaano kaganda ang Manila. Noong hapon na iyon, wala
pa ang aking ama sa bahay, niyaya niya akong sumama sa kaniya. Labing apat na
taong gulang pa lang ako noon. Hindi ko napigilan ang aking sarili sa pag-ka
excite na makita ang Manila. Sumakay kami ng jeep patungo sa himpilan ng mga
barko. At noong gabi na iyon, kami ay nag pa-Manila.
Nang dumating kami sa Manila, mangha mangha
ako sa malaking buildings, sa madaming tao at sa mga sasakyan. Nakitulog kami
sa isang pamilya sa Pineda, Pasig na kaibigan, si Doming. Mayron siyang 3 anak.
Napakabuti nila sa amin. Tuwing umaga hanggang tanghali, naglalako kami ng
gulay, prutas at mga isda ni Tiya sa bahay bahay. Madami kaming suki noon.
Mahigit isang taon din namin itong ginawa hangang isang gabi dinala ako ng
aking tiyahin sa isang pamilya para mamasukan bilang isang labandera. Doon
nakilala ko ang aking naging matalik na kaibigan si Pida. 18 years old sya at
nag tatrabaho bilang katulong ni Kuya Lavis. Nagpaalam ang tiya ko noon na uuwi
muna siya sa amin sa Negros at ako ay kaniyang babalikan.
Lumipas ang isang taon, kinasal si Pida.
Iniwan na niya ako kina Kuya Lavis. Hindi pa din bumalik ang aking tiya. Isang
gabi, bumalik si Pida sa bahay ni Kuya Lavis. Hinikayat niya akong sumama na
lang sa kaniya. Doon kami nanirahan sa bahay ng kaniyang mga biyenan. MAlapit
lang ang bahay ni Kuya Lavis sa bahay ng mga biyenan ni Pida sina Tsa Dining at
Tso Benito. Pinuntahan ako doon ni Kuya Lavis para pabalikan sa kanila pero
nirespeto nila ang aking desisyon. Nanatili na lang ako kina Pida.
Di nagtagal nakilala ko ang anak ni Tsa
Dining, si Amparo. Naghahanap si Amparo noon ng makakasama ng kaniyang anak
dahil manganganak ito sa pangawalang anak. Nasa bente dos na ako noon. Hindi ko
na alam kung anong nangyari sa aking tiya. Hindi ko din alam kung paano umuwi
sa amin. Natatakot akong mawala. Hindi ko sana gustong sumama kay Amparo dahil
baka balikan ako ng aking tiyahin sa Pineda, Pasig pero nangako naman sila na
babalik din ako sa Pineda.
Nakarating ako sa Laguna. Nakilala ko si
Irma, ang anak ni Amparo. May isang anak na babae na siya noon. Nagtatrabaho
siya sa IRRI kasama ang kaniyang asawa. Secretary siya noon sa Director ng
institusyon. Napakabuti ni Irma sa akin. Inaalagaan niya ako tinuring na
kapamilya. Ako ang nag alaga sa pangalawang anak niya habang siya at ang
kaniyang asawa na si Raul ay nagtatrabaho. Pinuntahan ako ni Pida sa Laguna
para pabalikin sa Pineda. Pero hindi ako sumama dahil nagustuhan ko na sa Laguna.
Naging miyembro na din ako doon ng “Mormons”. Active kami ni Irma at ng
kaniyang pamilya sa simbahan.
Madaming beses akong tinanong ni Irma kung
gusto umuwi sa amin pero ako ay natatakot at umasang babalikan ng aking Tiya.
Lumipas ang 50 taon, nanatili ako kay Irma at Raul. Inalagaan ko ang kaniyang 6
na anak. May mga umakyat sa akin ng ligaw noong bata pa ako pero wala akong
nagustuhan dahil na din siguro sa aking takot sa panganganak na kinamatay ng
aking ina. Nanatili akong dalaga hanggang ngayon.
3 years ago, nadestino ang anak ni Irma na
si Valerie sa Bacolod na aking inaalagan simula sa pagka-anak niya bilang
misyonaryo ng aming simbahan. Natagpuan niya ang aking pamilya sa tulong din ng
kaniyang mga kapwa misyonaryo.
Pag-uwi niya matapos ang 18 buwan ng
kaniyang mission, sinamahan niya ako sa amin sa La Granha. Sumakay kami ng
eroplano. Salamat sa murang pamasahe sa Cebu Pacific. Hindi ko maintindihan ang
ligayang aking nararamdaman noong papunta kami. Excited na excited ako na
makita muli ang aking pamilya.
Dumating kami. Hindi ako nakilala ng aking
kapatid na si Ramon. Batid man nila na may kapatid siyang na matagal ng
nawawala sa Manila. Nagkwentuhan kami ni Ramon at doon konti-konti bumalik
lahat ang aming ala-ala. Natandaan niya na ako nga ang nawawala niyang ate.
Nag-iyakan kami ni Ramon at nag yakapan. Hindi matigil ang aming mga luha.
Nakwento ni Ramon na namatay ang aming tatay noong siya ay 50 taon gulang.
Hindi ko maitago ang sama ng loob ko sa kanila dahil umasa din ako na ako ay
hahanapin nila. Sinabi ko kay Ramon, “bakit hindi niyo hinanap?”
Sumagot si Ramon, “Hinanap ka namin. Pero
hindi namin alam dahil namatay na din si Tsa Segundina. Hindi na din niya alam
kung san ka niya iniwan.”
Nagalit pa noon si Tatay kay Tsa dahil sa
pagkuha niya sayo ng walang paalam. Hindi ko maintidihan ang nararamdaman ko
noong Charo. Naghalong saya, lungkot, galit at panghihinayang. Siguro nga,
binenta ako ng aking Tiya kaya hindi na niya ako binalikan. Hinanap ko agad kay
Ramon ang aming mga kapatid. Namatay na rin si Cerila noong 70 years old siya.
Pero, si Magdalena ay buhay pa at namasukan din bilang kasambahay doon sa
Iloilo. Tinawagan namin siya agad para pauwiin at magkita-kita kaming tatlong
magkakapatid.
Dumatig si Magdalena sa La Granha. Noong
nakita ko siya, hindi ko na napigilan ang muling umiyak. NIyakap ko siya ng
mahigpit at muli binalikan namin ang nakaraan.
Naalala namin ang masasayang araw na kami ay nanonood ng mga manunugtog
ng drums tuwing fiesta. Madami kaming napagkwentuhan. Nangako si Ramon sa amin
na ipapagawa ang kaniyang bahay para doon magsama-sama na kaming tatlo ni
Magdalena. Nagbalik si Magdalena sa Iloilo at ako naman sa Bulacan, sa isang
anak ni Irma habang tinatapos ang bahay na aming pagsasaluhan.
Nasa Amerika na si Irma ngayon at ang
kaniyang asawa. Nakatira na ako ngayon sa anak niyang bunso dito sa Pampanga. Hanggang
isang araw nakatanggap kami ng text mula sa anak ni Ramon, “patay na si
Magdalena”. Sobrang lungkot ako noon. Hindi ko matanggap na hindi na matutupad
an gaming pangarap na mag sama-sama sa isang bahay. Muntik akong mahighblood
noon pero nagdasal na makayanan ko ang aking nararamdaman.
Umuwi kami sa Negros kasama ko ang anak ni
Irma na si Nyla at ang asawa niya, si Michhel at isang anak anak na babae nila,
si Zephrine. Nakiramay kami at nakilala ko pa ang iba pa namin na kamag-anak.
Mahirap ang buhay doon hanggang ngayon. Wala sila pinagkakakitaan kundi ang mga
tubuhan at pananim nila. Mabuti na lang, sagot lahat ng amo ni Magdalena ang
gastos sa kaniyang libing. Napaka buti nila. Sila ay tunay na pamilya.
Ang buhay natin ay parang isang libro.
Bawat kabanata ay puno ng magagandang ala-ala. Masayang masaya ako na kahit sa
huling yugto ng akiing buhay dito sa lupa ay muli kong nakita ang aking pamilya
and lupang aking sinilangan. Hindi dapat tayo mag patalo sa takot. Ito ay isang
handlang makamit ang tunay na ligaya. Napakabuti ng Dios dahil kahit nawala ang
aking tunay pamilya sa mahabang panahon, binigyan ako ng isang pamilya na kahit
hindi kadugo ay tinuring ako higit pa sa tunay na kapatid.
ANG MGA ARAL:
1.
Huwag maawalan ng
pag asa na didinggin ng Dios ang iyong mga dasal katulad ng pagkatagpo ko sa
aking tunay na pamilya.
2.
Paglilingkod ng
TAPAT.
